پیچک انگشتانم
به فصل تو
گل می دهند
بند به بند
شعر تویی
من، واژه واژه
در تناسب بی نظیرِ
ایهام‌ گونه های لبخندت
می رویم از نو
بر بداهه ی تو
چامه ی وجودم
سپیدی است یکدست
که از قافیه ی لبانت
ردیف ردیف
گلب...

بعد از این
نگاهت به آسمان باشد
دستهایم دوباره می رویند
پشت سرم
آب نریز
به ابدیتی که می روم
فردای فردا
دیم دیم
می رویم
به فصل باران
تو نگاهت
به آسمان باشد

#مینا_یارعلیزاده...

«تنور مادر بزرگ»

قیامت می کند با گندم و آتش
از بوی تازه ی نان، سرمست
عشق را همراه با لبخندی ملیح
گوشه ی سفره می نشانَد

در تنور روزگاران چه دیده است؟!
که این چنین آرام گونه و ملیح لبخند میزند
پینه ها...

بایست و خدایی کن
بایست
دستت، بوی نان می دهد
آغوشت، بوی شیر
نفست، زندگی ست
به قنداق جانت بسته
جان های دیگر
دست و پایت، گاهواره ی مهر
در شیرینی نگاهت
آرامشی ملیح حکم فرما
دستت را باید بوسید
این قرآن مص...

در خواب بود
هرچه می گفتم
نذر می کنم من
بغض هایم را
همه سر می بُرَم
رگ های سپیده
کبود از سرنگِ
هوای زمستان
از دیوارهای
به شب بدهکار
خون هزاران پنجره
خشکیده بر دیوار
گنجشک ها
بر شانه های راست
خوابیده
به...