می گویم جان شیرینم؛...
بیا برای دو روز هم که شده دنیا را بپیچانیم...
سفری بتراشیم و رؤیاهایمان را به آغوش حقیقت روانه کنیم...
تنها دو روز از این دنیا کافیست برای خلوتی عاشقانه تا بار سفر ببندیم...
تو ...

این باغ که در حصار غم خوابیده
بی تاب شده خزانِ خود را دیده

امید و خیالِ تازه ای در سر داشت
اما چه کند که شاخه ها خشکیده

آن بید همیشه مست در گوشه ی باغ
در باد خزان به دور خود پیچیده

مرغک به عزا نشست...

به امید دیدنت آمده بودم...
دیدمت آن سوی گذرگاه؛ امّاااا...
کوتاه...
کوتاه...
کوتاه...
تمام روز را دست به دامان خدا بودم...
فقط یک بار، یک لحظه، یک نگاه، امّا باز هم...
کوتاه...
کوتاه...
کوتاه......

می ترسم بخندم...
تاوان خنده ام گریه های بی امانم باشد...
می ترسم بگریم...
زمین خسته از بارش بی امانم سیلابی شود...
خسته ام...
خسته از افکاری که نه تاب غم دارد؛ نه شادی...
روزگارم با دستانی پُر اما خال...

رویا منم...
همان دختر زمستانی با چشمانی روشن...
همانکه تجعد موهایش پیچ و تابی به دل زمستان انداخت...
گاه رویایی از جنس برف...
گاه واقعیتی جا مانده زیر باران...
همان دختر بازیگوش و سر به هوا...
که گاه ...