به کجای این سرزمین سفر کردی...
ای یار نام‌ آشنای من...
تبسم کرده در گذرگاه زمان چشم انتظار آمدنت هستم...
برق امید چشمانم را ز شوق آمدنت مات آسمان کرده...
کمین کرده ام به کنج خیالی و بی پروا...
دل خوش ...

همه می گویند؛...
باران مرا یاد تو می اندازد...
من امّا می گویم؛...
باران شوق دیدنت را در من زنده می کند...
چه شیرین صبحی که با صدای چک چک باران بیدار شوی...
بیداری همان و مرور رویای شب گردی همان...
تش...

تو که می خندی چشمانم مات می ماند...
قلبم تپیدن را فراموش و بَلْوا به پا می کند...
دستانم می لرزد...
گفتم دستانم!!!...
طفلکی از دور دست ها به لمس خنده ی شیرینت بسنده کرده...
تو می خندی و او صورتت را از...

مرا خیال تو بی خیال عالم کرد...
همه خیال منی زودتر برگرد...
چو مرد خانه به دوشم میان تاریکی...
بیا و سکونم ده میان آغوشت...
کجای این شهر خیالی و ناپیدا...
که گم شده عطر تنت، میان شب بوها...
سپیده دم ب...

بهار آمد...
بیا جرعه ای عشق بنوشیم و...
بی خیال فرداها...
در دل تاریکی شب...
زیر نور مهتاب...
سرمست از عطر بهار نارنج...
با صدای دلنواز باد بهاری...
تا خود صبح برقصیم...
رقص کنان خنده های مستانه سر ده...