و من چه تنها...
چه غریبانه اینجا ایستاده ام...
روی خط سی سالگی...
چه فرصت ها که سوخت...
چه نگاه ها که خشکید...
چه روزها که بیهوده سر شد...
دهه ای بی نظیر بود دهه بیست سالگی...
خشکاند...
سوزاند...
و خا...

صدایی عاشقانه این روزها ساز خوشبختی سر می دهد...
نگاهش عشق و کلامش آرامش به دنیایم هدیه می کند...
بگذار اینگونه بگویم!...
کلامش چون سِحرِ جادوگری مرا تسخیر کرده...
آنقدر عمیق...
آنقدر دلنشین...
که ساع...

از کدامین پنجره مرا فریاد می زنی...
ای صدایت نهایت دلدادگی...
به کدامین افق خیره شدی...
که برق نگاهت چشمانم را بی خواب کرده...
کدامین بلندا فریاد بی قراری سر داده ای...
دلم را بی قرار بی قراری هایت کر...