ای دار و نـدار جان ؛ جان را به تو می‌بخشـم
دارایـی قـلـبـم را .. تنـها بـه تـو مـی‌بـخـشـم

بـنـچـاق و سنـد دارد ، اقـلیـم دلـم ؛ نـامـت :
ثبـت کردم و بعد جانا یکجـا به تو می‌بخشم

از بـرکـهٔ چـشـمـان...

سـیـگـار شـدم ، سـوخـتـم و کـام رسـانـدم ..
خاکـستر و دود گشتـم و بعد محو هـمـانـدم

تـیـمـار کسـی بـودم و غـمخـوار کسی بـود !
حـیـف گـشت دلـکـم را پـیِ بیـگانـه دوانـدم

مِـی خـورد و ز سر ؛ یاد مرا م...

تـلخـی و سـوگ روزگار ؛ انـگار نـصیـب مـا شـده
دلـواپسـی یا دغـدغـه .. نـاچـار نـصیب مـا شـده

ایوان زیبایی‌ست جهان گشت زیربنای خواجگان
خـاک خـوردن گَـرد در و دیـوار نـصیب مـا شـده

کارکشتهٔ ماتم‌کُشی...

فـنـا رفـتـهٔ رو بــر زوال ؛؛ مــائـیـم ..
سـتـمـدیـدهٔ آشـفـتـه حـال ؛؛ مـائـیـم

سـکوت حاکمـست و بی‌تـفاوت بَـرده
زبـان بـسـتــهٔ هـمـواره لال ؛ مـائـیـم

نگاه کردنـست عـادت مدام ، مـادام :
لـب و ل...

خواهی نشـود غـصّـه و غـم بـر سـرم آوار
ای عـشـق مـرا زیـرِ پَـر خـویـش نـگـهــدار

ول کـن یـقـهٔ زنـدگـیـیَـم را ، خفـه کردی :
مهـرورز و بـگو عشـق بـه انـدوه بـزرگـوار

بـگـذار تـو را تـنـگ در آغـوش ب...