خوب من ای دلربا آخر نمیایی چرا
جام ها گشته تهی ساغر نمیایی چرا

این بهار از عشق تو وا کرده گلهای وصال
خوش تر از هر نو بهار دیگر نمیایی چرا


اشک عالم رود شد در ماتم این انتظار
مرهم این چشم های تر نمی...

ساقی نریز باده که می در پیاله شد
چشمک ز چشم دلبر من چون حواله شد


حافظ ببین تو معجزه ی خال هندوش
بودا شکست بت و بت خانه واله شد


جوشید زندگی و با هر تبسمت دلم
سر گشته تر ز گونه و مجنون چاله شد


تاب...

سر سوزنی نگاهش بمن آن نگاه افتاد
چه جرقه ای میان خرمن کاه افتاد


غنچه ای زد دل من بوی شکفتن بگرفت
برق چشمان تو دید از دهنش آه افتاد

ناگهان درون تاریک چه نورانی گشت
عکس مهتاب که در عمق دل چاه افتاد
...

کودکی نو پاست آیت بر لب اندک آیه
جمع استادان صحبت ای بلندان پایه

سر انگشت گذارید لبش ، بی مایه ست
به زکات بهر تکلم که حکم “سایه “ست

یا دهیدش قطره ای یا جرعه ای آرایه
طفل نالان جدا مانده ز شیر دایه
...

اهل خواجو ام نشانی من شعر است

کوچه ی غزل پلاک مسکن شعر است

آندم که نفس شانه ز تن خالی کند

بر لب همه ی شهادت من شعر است...