ای نو گل بهار من،ای خوش نوا هزار من
یکدم نگر بر حال من،کم کن دگر آزار من
یک شب نشین بر خوانِ من، سر نهِ تو بر دامان من
وز چهره ی گلگون من، بر خوان تبِ رخسار من
دل بسته بر گیسوی تو، بر تابِ آن ابروی تو...

در خلوت و تنهایی، از عشق تو سودایی
سر بر قدمت آرم، ای دلبر روءیایی
ای بادهء سُکر آور، بر سوز دلم بنگر
ترسم گذرد عمرو، بر دیده نه در آیی
دل تا به تو شد مایل، عقل رفته و شد زایل
هر گوشه چو پیچیده، آوازه...

ای مه گل عذار من،باده ی خوش گوار من
نیست به جز تو مرحمی، به زخم روزگار من
هوش ز سر ربوده ای، ره تو به من نموده ای
شب به سحر نمی‌رسد، گر نشوی قرار من
سایه ی بید من تویی، تحفه ی عید من تویی
از چه رمیده...

تازبرم رفته ای جان زتنم پرکشید
دیده به راهت گریست ازغم تو خون چکید
بامن عاشق چه کرد زلف پریشان تو
جان به فنا داده و عشق تو با جان خرید
تا ز لب لعل تو باده میسر شود
سینه زداغ تو سوخت، پشت من ازغم خمید
...

تو بیا کز نفست عطر بهاران گیرم
از لب چون شکرت، بوسه فراوان گیرم
از غم هجر تو دیگر نفسی نیست، بیا
تا در آغوش تو من بار دگر جان گیرم
طاقت از دست برفت و دگرم حوصله نیست
هر چه خواهی تو بگو، من ز تو فرمان ...