آنقدر در نبودت
"دوستت دارم‌" هایم را
تکرار کردم
که دهانم کَف کرد...
اینک،
نگاهم در نگاهت می رقصد...
اما من،
خَموش و لال !
کَف،
تمام ِ واژه ها را بلعیده بود.



...

کلاغی ،
سفید زاده می شود...
رنگها ،
در هم می ریزند....
بسانِ من!
دستهایم بزرگتر از پاهایم ؛
و راه می روند :
- در شب -
روی چشمانِ آسفالت شده ی آزادی!


...

سَرم درد می کند
برای دستی
که بالشَ ام بود.

نقشِ "آه" در
چشمهایت !
و اشک ،
هر شب
- تسبیح -
بر گردنِ من .

هیچوقت در "حال"
نیستی...
همیشه،
در "دیروزی " که نیست و
"فردایی" که نیامده ...
به انتظارم.
و هر روز
دلم تنگ می شود
برای :
"خودم"
که گاه....
"تو"
می شود.

...