به لبخندهایم
دست نزنید....
گریه شان می گیرد. !

دلم ،
مثلِ نام ات
سه حرفی ست
و شعرِ تو
هنوز نمی داند
چگونه عاشق شود !
من ،
داد را در مُشت و
سکوت را در چشم
کاشتم تا:
به وقتِ رهایی
سرودی شود : رها....رها...رها
اما،
از سایه هایی گذشتم
که روی دیوار
خ...

رنگها را از من گرفتند
بی آنکه بدانم
- صدا را هم -
و ،
دهانم را بستند !
شبهای بسیاری
سکوت را جویدم
با دندانهایی که عاریه بود ...
و روز دیگر
سیاهم کردند:
زیر رنگین کمان
آنجا،
که هم نور بود و هم بارا...

درد ،
دستهایت را
روی داغ ِ شعر
میخ می کوبد ....می چرخد
قلم روی انگشت....
نگاه روی نقطه ها...
و من،
با زورقی نگران
غرق
در گِردابِ چشمانت!



...

هیس...آرام
نکند اینجا اتراق کنی
اینجا زنی است :
که هر روز ، هرساعت و دقیقه
با هر واژه ای....
هزار سال را
مَزه مَزه می کند...
- یکجا -
و در انتهای شب
در سکوتی وَهم انگیز
سقوطِ کلمات را زنجیر...
تا نکند...