به هنگام ِ مرگ
من را بر دوش باد
بدرقه کنید
تا پاییز ،
به انتها برسد
و من،
به نخِ آرزوها!
۳ آبانِ سالِ دو صفر
...
حالِ دست هایت
که خوب شد :
از گوشه ی پلک ام
برایت ،
آوازهای جاودانه می چینم
تا نُت هایش را
برگ به برگ
- در پاییز -
بر درختان بیاویزی.
...
هیچوقت در "حال"
پیدایت نمی شود...
همیشه،
در "دیروزی " که نیست و
"فردایی" که نیامده ...
به انتظارم.
و هر روز
دلم تنگ می شود
برای :
" خودم"
که گاه....
"تو"
می شود....
برگی روی زمین
افتاده است ، می رقصند
واژه ها روی خیابان های شهر
خم می شوم ، بر میدارم
برگ را
و با لباسی از جنسِ شعر
روی دیوارها
نَفس را نَقش می زنم !
پایایسم ( مکتب فرا روایت)
تکنیک فعل ها
...
کوله اش را که می بست
عطرش در اتاق " وی " می کشید...
شمشاد ، روی بالکن
با باد تانگو می رقصید .
زنگ که خورد :
بُغضِ من در سکوت و.....
چای او روی کوله ریخت!
و بهنگام :
نیلوفر ،
خورشید را به درونِِ مرداب ...
تبلیغات
