ماه می‌رفت سبز
و روزگاری
دستان مرا با شما کاری نبود
آن‌گاه که شب
رامِ عطرها و بلورها بود
و مرگ
گل سرخ‌ها را نمی‌شمرد

آه! ماه!
به که بگویم
که تو سبز بودی سبز
اینک که سیاهی در خانه‌ی من است
و رویا
ساز...

مهمونِ خونگی!
بیا به سفره‌ی ِ
جشنِ من و تنم
تو خونه‌ای که تو
هنوز قدغنی
برای دشمنم

تا شب هنوز شبه
رو پوست سرد من
لمس ستاره‌ باش!
شرمِ حضورمو
بگیر از من و
به آیینه بپاش!

میون غربت و
حادثه‌ی تنم
یک ب...

عشق
هر جا که باشد می‌خواند
به‌سان یک زنجره
می‌خواند عشق
در جامه‌ای از ابریشم
به زیر ترکه‌های سرو

می‌رود
به جستجوی دلی تنها
که بخواهدش.
می‌گردد پیِ قطره‌ای
که به اشارتی
به تندابش بدل سازد

آی، عشق!
ت...

می‌اندیشم من
به باد
به ماه
به عطر
به لبخند تو در غیاب من
و حجم بلورهای رها شده.
به اشک
که همیشه لکه‌ای‌ست
بر آستین عشق

زمان
کاملیاها را
آب می‌کند در شب
و کودک مهتابی
از پله‌های بی‌نرده
فرو می‌افتد
...

چشم سبزی
می‌درخشد در باد
و برکه‌ها
بال می‌زنند در تو.
گونه‌هایت آواز می‌خوانند
به زبان گل‌های ادریسی
و دست‌هایت
خامه‌ی ابرها را
بر تن کوه‌ها می‌کِشند.
چشم تو باز می‌کند
مجرای کبوترها را
چنان که آوار...