می‌بویمت
در هوای کاملِ صبح
و بوسه می‌زنم
به لب‌هایت
که قطره‌ی شبنمی‌ست

بیدار شو!
ای شراب زنبق و
ای سپیدِ خفته‌ی من!

برخیز و بیاویز!...

پرواز می‌کند
بر فراز پیکان‌های سربیِ صبح

می‌گریزد
از ماندابِ ظهر و
از طلای تلخش

و در هر غروب
با ابریشمِ اندامِ نامرئی‌اش
می‌گذرد
از خنجرِ دروازه‌ها

آه!
رویا!
نفس می‌کشم اینجا
مگنولیای آمدنت را....

دشمنانِ عشق
یخچه‌های نفرت‌اند،
سایه‌هایی
در ستیز با سَرِ حقیقیِ خود.
بی‌هیچ صیقل
تمامیِ شب‌های‌اند
و خفتگانی
به زیر طاق‌های بی‌حروف.

زندگی اما
دیوانه‌خانه‌ی نورهاست
و کتابِ آهنگینِ رود
و عشق
آیینه‌...