سالی‌ست، سروِ سبزِ سوزنیِ سربلند را
تاک‌ها، پوشاندند و خم کردند
رنگ‌ها می‌بینند
علف‌ها انتظار می‌کشند
باد‌ها هو می‌کشند
فصیح، مستانه
در کنجِ میخانه
می‌خواند شاخه نباتش را

مهدی فصیحی رامندی...

دلبری آمده
دل می‌خواهد
و تو
سال‌هاست
دلم را برده‌ای

مهدی فصیحی رامندی

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم تمام مصلحت‌ها را

هر آنکس چیز می‌بخشد بسان نور می‌بخشد
نه چون شاعر که می‌بخشد تمام آرزوها را

نخواهم ترک شیرازی به صرف دیر پر فانی
بسا هدیه‌ی ش...

عقل بِیاسای و به دل گوش جوش
دیده بگردان و نکویی بنوش

بهره رسیدن به اِرَم ای حمیم
چشمِ رجایت به سخا، نورِ هوش

آنچه اَمَل هست مرا سوی خویش
دان که همی هست گناهانِ دوش

بنده ندارم به دو دستان خویش
جز که...

قدم‌های معصومانه‌ات

نشان از سیاست توست

تحریمت میکنم

اگر کسی را بخواهی

از امواج گیسوی پریشانت پیداست

جغرافیای طویل، پر از آشوب است

من در وصال تو

از آرام می‌گذر...