《غم سرکش》

جز شب تاریک چشمانت
از سپیدی شعرهایم
در گلویم واژه ای سبز نشد
ای طاق ثریای اَبروهایش
مجنونی به نرسیدن نالید
لیلایی در تنهایی اش نالید,
در انزوای گندم زار موی یار
نسیم وزید و در غم سبوهایش نا...

《غزلواره》

آشنای دیروز شعرهای من
کدام ستاره را از آسمان چشمانت
بدرقه ی حریر گونه هایت کرده ای؟
که اینگونه سطر به سطر شعرهای جهان
پُر از اندوه روزهای بارانی ست؛
شاید غریبه ای بدون چتر
از شهر شرجی نگاهت...

《شعرهای بیخواب》

شب ها مبتلا بودم
به موج گیسوانت
که بالاتر از سیاهی آسمان بود
و ستارگان خنزر پوش عاشق
می درخشیدند در سراشیبی گونه هایت؛
یکی یکی مثل ماه درخشان می غلتیدند
که تمام شعرهای بیخواب
با همین ...

《عیادت》

می رفتم به دیدن سایه های طولانی
که در خواب هایم قدم می زدند
تا به یاد بیاورم رؤیای کوچه ها را
که نور ماه سنگین تر از
قامت آسمان می تابید
بر دوش شب های پائیز,
می رفتم به سراغ صدای شُرشُر باران...

《سیلی باد》

پائیز جان..؛
کدام روزهایت رنگ غم نیست؟
همچون برگ های زرد درختان
که واژه های مرا بغل کند
در روزهای آفتابی,
تا از حنجره ی قلمم شعر شاد متولد شود
برای جشن کاغذهای خط خطی و مچاله ای
که زیر شلا...