《شعرهای بیخواب》
شب ها مبتلا بودم
به موج گیسوانت
که بالاتر از سیاهی آسمان بود
و ستارگان خنزر پوش عاشق
می درخشیدند در سراشیبی گونه هایت؛
یکی یکی مثل ماه درخشان می غلتیدند
که تمام شعرهای بیخواب
با همین زیبایی نقش می بست
بر روی سکوت لبان دکمه های پیراهنِ
مرد شاعری که لب می گشودند
تا جرعه ای شعر بنوشند از قصر چشمانت
و واژه ای تازه می روئید
از قلم های درون گلوهایشان!
شاعر: مرتضی سنجری
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 2
امیر عاجلو 29 دی 1401 18:25
درود بر شما
مرتضی سنجری 30 دی 1401 00:54
سپاسگزارم ????????????????