《دخیل》
خورشید من..!
این تابستان از بس نیامدی
آفتابگردان ها روی برگردانده اند
سمت پرچین سایه های نحیف
و دخیل بسته اند به پای خاکِ
باغچهِ حیاط خانه ی پدر
شاید؛
تشنگی ریشه های بی جانشان
سیراب شوند در خ...
《حضرت عشق》
مادر است دیگر..،
حضرت عشق
با چشمان پُر از مروارید
و دستان پینه بسته اَش
برایم کلاهی بافته از دانه های اشک
می گوید:
نگران نباش
شاید امشب
زمستان از راه رسید با توری سپید!
شاعر: مرتضی سنجری...
《تحصن》
خسته تر از
کاغذ مچاله شده ای هستم
در آغوش نسیم
که وزن شعر نگاهت را
به دوش می کشد،
انگار..؛
انگشتان سیاه و پینه بسته ی زمستان
تحصن کرده اند
لا به لای زُلف پریشانِ سپیدِ
مترسک سوخته ی گندمزار!
...
《اوقات شرعی》
رسم عاشقی همین است
تو را که می بینم
انگار در
اوقات شرعی نگاهت
اذان جنگ می خوانند؛
که اینگونه با لبخند شیرین اَت
به اندازه تمام شعرهای من
این همه کُشته باقی می ماند
بر روی سجاده های پُر ...
《آویشن》
مرا با شعرهایم دفن کنید
عاشقانه هایی که برای
چشمان وحشی تو بود؛
می خواهم زیر خاک
با بوی آویشن تند نگاهت
خواب اَبدی اَم مقدّس شود!
شاعر: مرتضی سنجری...
تبلیغات
