《 قندِ تلخ》


باران ناخن می کشد
بر تن پُر آبله پنجره ای تنها
و گُلدانی که تنگی نفس گرفته؛
شاید..،
شعر تازه دَم من در گلویم خشکیده
میان لبخند مرموز بخار سماور
با طعم گس لب سوز پائیز
در آخرین جرعه ی چا...

《 شالگردنی》

گرم ترین شالگردنی دنیا
دستان چروکیده مادرم بود که
بوسه می زد بر گردن پدر،
و زمان خداحافظی خزان
دست های لرزان پدر
میل هایی می شدند سرشار از عشق
برای بافتن موهای سفید مادر،
هر سال با قطره ...

《فرمان جنگ》

صدای توست که قلم بی موقع می نواخت
بر روی کاغذهای مچاله شده،
انگار در این زمانه ی سکوت
کسی نمی شنود صدای جیغ جوهرها را
که آرام فرمان جنگ صادر می کنند
میان رقص ناقوس های زنگ زده؛
و چقدر دلخ...

《دادسرای عمومی》

خورشید که از هر طرف
طلوع کند
باز هم شب تاریک
بر تبعید من سایه افکنده؛
که مُدام در طول روز
به سیاهی مردمک چشمان تو
فکر می کنم
و انگار تقدیر من این است
تا در دادسرای عمومی نگاهت
در ب...

《مشروطه خواه》

این سال ها..،
چه آسان تباهت شده ام ای عشق
که دستانم در موهایت تحصن کرده اند،
رُخسار زیبای تو حک شده
مثل رُخداد انقلاب در خیالم
و چشم هایت عقل مشروطه خواه من را
دچار التهاب می کند
تو باش...