بارانی ات را بپوش
و شال دردهایت را بر دوش
کمی پونه وحشی...
دم کن
با داغ جدایی...
وترک های سینه ات را
به میهمانی نفسی تازه ببر ؛
عبور کن!
تو را تا ته دالان غم هایت
بدرقه خواهم کرد!
اگر ردِ قدم ه...

جغرافیای آغوشت را مدام بر بوم خیالم نقاشی می کنم!
هر روز خطه هایش را قدم !
نقطه هایش را طواف
وشرجی اش را هوای شهریورم!
دست در دستِ شَرم تو را
از زیرِ روسری شعرهایم بیرون می آورم
وتمامم را در بیت بیت...

من عادت به گم شدن ندارم
امّا میانِ حجمِ نگفتن هایت ، مدام مرا گم می کنی
وبه دنبال نشانی ام تمام خودت را تکرار؛
من اینجا نشسته ام،ببین!
لب اولین ساحل شعرت ،
دمِ آن کوچه که با دیدنِ تو دریا شد!
همان کو...

یاد داری آن شب از حسرت پر از دریا شدیم ؟
ماهیان را خواب کردیم و پراز رویا شدیم
ساحل دل را پراز امواج عشق و زندگی
از ته فنجان دل ،باخنده ای رسواشدیم
یاد داری آن شب از بس شعرهایم یاوه بود
شعرها را تکه ک...

پیاده شو از واگنِ زردِ گلایه های پاییزی،
وخش خش رفتن را پایان!
سنگین است چمدان دلتنگی ات انگار!
بیا این تو ؛ این شانه های مجروحم،
این تو، این ترانه های آغشته به خیابان وپاهای خسته تر ازبارانم!
دکمه ی...