مشق امروزِ پاییز منم!
انگار ،مهر با خودکار هفت رنگش ،
مرا روایت می کند!
وانارِ نارسِ وجودم را یادآوری،
صدای شعر برگ ها ،
زیرِکفش های فیروزه ای ام،
با موسیقی گنجشک های نشسته بر سه تار،
مرا به رقص واداش...

درانتهای جهان

ته یک دالان خیس

تَوهم دیدارت ،

پیراهن ارغوانی اش را پوشیده،

وآهسته باآستینش پِچپچه ی اشک را دنبال،

تراشیده با خنجر افکارش  هزار حرف تازه 

امّا بدون دهان؛

 وهم سرایانی غریب در کشال...

درهر پُکِ خمیده ی لبخندت ؛
خُرد می شود هزاراستخوانِ قهوه ای که؛
با پوشالی های تهی از قند،شیرین!
بی آنگه برای یک دم ،آمدنش صبوری
بی آنکه قنداق انتظار را بکوبی،به سینه ی تنگت،
وفشنگ های مشقی احساس را پر...

کمی بیشتر بمان که خاطره هایم ،
برای نبودت عکاسی کنند
وساحل برای ردّ پایمان هنر نمایی؛
کنارم بمان تا تکّه ای از شامگاه
تاکلمات تسخیر شده ی باران
تصنیف هایی که از شانه هایمان بالا می رود
وردّ،رفت وآمدشا...

عاشقت هستم خدا داند که رویا نیستم

هرکجا گویم من این را ،اهل غوغا نیستم

من دلم را با غزلهایت هوایی می کنم

عاشقم بر روی ماهت بی تو برپا نیستم

دست هایم را برایت باز و آغوش تورا

گرم می خواهم،بدان من ...