<<شمعِ نقّال>>

رودابه ! منم زالِ تو بی‌‌ آن‌‌ که بدانی
آن عاشقِ تمثالِ تو بی‌ آن‌ که بدانی

در خوانشِ شهنامهٔ پروانهٔ یادت
شد شمعِ تو نقّالِ تو بی‌ آن‌ که بدانی

بر خاکِ خیالم خُلل‌از ردّ...

<<بهترین>>

هر دَم منم سبک بال، از صحبتِ وزینت
آهوی من ! منم باز، در وهم در کمینت

ای تک سوارِ قلبم ! غیر از بهشتِ چشمت
صدها فرشته پیداست، در صورتِ متینت

تا بر تو ام نگهبان، باید که بر تو...

<<برندگان>>

با خنده می‌رسند به دشتت چرندگان
در باغِی از تو اند دمادم روندگان

سر می‌کشند کانگوروها از درِ حیاط
یک لحظه دیدنت شده کارِ جهندگان

چون دانه‌های مِهر تو سهمِ گرسنه‌هاست
پرواز م...

<<قاصدک>>

باغِ اوصافِ تو اشعارِ گلستانِ من‌اند
سوسن و یاسمن و زنبقِ بستانِ من‌اند

ای که ابیاتِ تو انوارِ دلِ شب زده‌‌هاست !
شعرهایم همگی حاصلِ ایمانِ من‌اند

هرچه از غیر نوشتم غضب و پاره...

<<گیسو>>

آن‌ که مست‌از شاخهٔ افتادهٔ گیسوی توست
دوستدارِ پیچ و تابِ سادهٔ گیسوی توست

بس‌که‌ داری پیچکِ رقصنده روی شانه‌ات
هر که می‌بیند تو را دلدادهٔ گیسوی توست

تا پریشان می‌شود موی تو ...