خاطرت هست که تو دنیا مهربونی باورت بود
دست گرم صد نوازش میون بال و پرت بود
یادته که روزگاری خورشیدت رنگ طلا داشت
شب توی جشن ستاره رو سینه‌اش مهتابو می‌کاشت
حالا دنیا قفس من تو سیمای آسمون دود
واسه بار...

در این سکوت خسته ی پاییز پروازهای بال خدا تنهاست
شاید برای رسیدن عشق یک واژه ی کوچک و بی‌معناست
در هر طنین صدای باد می‌پیچد آرزوی نگاه تو!
اما نگاه عاقبت انگیزت یک باور بلند و بی‌پرواست
دروازه‌های این...

پایان گرفت فصل افق‌های روشنم
تعبیر شد در این شبِ تب، خوابِ بودنم
زخمی هماره بر لب من شعله می‌کشد
آه! از کنایه‌ای که به لبخند می‌زنم
در من به غیر خاطره‌ای از بهار نیست!
بیهوده رنگ می‌زنی ای سبز! بر تنم...

از ابرهای خیس علاقه،تا انحنای ناز بناگوش
باران گرم چشمِ دو ابرو، روی شیارِ گونه ی خاموش
چسبیده بر تلاطم پاییز،تقویمِ قرمزِ دو لبِ داغ
در برف‌ جای پنجه ی روباه،بر شیشه خیزِ ناخنِ خرگوش
من خوابگردِ خنگ...

آورده‌اند پرنده!
آن پرنده که خود خدایی مجلل بود
که مرا در خود می‌کشید و می‌برد
منی که حفیظ الف سه نقطه پورحفیظ بوده و تا بناگوشم هستم
خاکستر سیگارم را در چشم‌هایم می‌تکانم
و دیگر وصیتی ندارم
تنها می‌م...