هر چه می خواهی از این رسوا شدن تعبیر کن
شهر را با حرفهای بیخودی درگیر کن
من نمی میرم چنین با سرنوشت پیش رو
فکر دعوا را غلاف قبضه ی شمشیر کن
نان مردم را مبر با این بخیلی های تلخ
حرف های مفت بسیارن...

خوشا به حال کسانی که زائرت بودند
از این رواق گذشتند عابرت بودند
خوشا به زمزمه های پرندگان عشق
خوشا به مرثیه هایی که شاعرت بودند
خوشا به حال زمینت که این کبوترها
بدون دانه و دامی مهاجرت بودند
خوش...

اینکه باخود گاه گاهی سخت دعوا می کنم
روزهای دلخوریت را تماشا می کنم
هر چه خندیدیم با هم روی هم در زندگی
وقت آن را صرف این گل های زیبا می کنم
من جواب مهربانی های دیروز تو را
در نسیم آشنای صبح پیدا...