گیسوت باشد چون که چنبر تر، تقدیرِ من گردد مُقَدَّر تر
تقدیرِ من گردد مُقَدَّر تر، گیسوت باشد چون که چنبر تر

آکنده می خواهم مشامم را، از عِطر جان افزای تو،  هر آن
بگذار گل ها  را شود باور، هستی از آن ...

جان بکار آید مگر، گر نزدِ رامین ویس نیست ؟
حکمتی دارد که جان در چنته اش تندیس نیست

تختِ بلقیس آرد آصف طرفة العینی چرا ؟
گر سلیمان را نصیبی هـیچ از بلقیس نیست

آی حوری هایِ فردوسِ برین داریم ما
دلبری ...

دلواپس از غروب فقط مات مانده است
ساحل، اگر چه مـوج شعف می پَراکَنَد
مست است و پرخروش صدف می پَراکَنَد
ساحل گمان مبر به غلط مات مانده است
 
شب، ساحل است، آینه سان آزمندِ نور
در خلسه ای عمیق فرو می رود ...

بر چنبرِ گیسوئی دل، شد پَرپَر و پَر نگشودیم
شب شد سپری ما چشمی با پلک سَحَر نگشودیم

آبستنِ رؤیاها بُود، اندیشه یِ دریائی ها
از بندِ خطوراتی خام راهی به سفر نگشودیم

یا از، اَزَل آرامیدیم در گورِ طَمَ...

هر آن باید برخیزی از، آنجا، کانجا دوری از خود
پر باید افشانی آنجا، کانجا داری نوری از خود

تن را تن را در گور افکن، دور از جان، تن، مسرور افکن
از دل بر عالَم نور افکن، در خویش افکن شوری از خود

آزاد ا...