همسفر - خوب من - 1389

به باران دل نبند آخر
دلت را حسرت بودن
و یا نا بودنش لبریز خواهد کرد
.
به باران دل نبند آخر
به شوق بودنش، قطعا؛
تنت را بی امان
در بارشش بی چتر می خواهی
.
...

انسان نشسته در این ارتفاع پست
فارغ ز هر چه بود و نبود از تمام هست

در انتهای راه ولی خسته از سفر
تلخ از زمین وکوله پر از دردهای هست

سر در میان آسمان و زمین جایگاه تن
بر عرش تکیه کرده ولی د...

همسفر تلخ در این کهنه دیار
گمشده آدمی و مهر و وفا

کاش می شد که نشان می دادیم
یک نفر، باز ؛ بیابد ما را
.
.
ته این خستگی مفرط و تلخ
چشمها خالیِ از عشق هم است

دستها خالی و پر اندوهند
دیده...

های مردم ، مردم
پشت دیوار بلندی
ته آن کوچه ی خیس
کودکی خسته و سرما زده از باد خزان
روی یک پله ی سرد
با ترازوی سفیدی که پر از لکه ی پاست
دفتری بر سر زانو دارد

گاه گاهی پُرٍ(ه) از حسرت و د...

گاهی قلم به دست،
چو زنجیر می شود، گاهی.
میان عاشقانه های دلم
پیر می شود گاهی.
به سال و ماه و روز،
دل هیچکس نمی میرد.
به یک نگاه سرد
زمینگیر می شود گاهی!
حریف عشق تو ،
این چشمهای غمگین نیست.
...