در عمق خاطرات قدیمی و بی شمار
یک پیرمرد خسته و یک قلب بیقرار
تو فکر می کنی به چه امید زنده است
در انتظار دیدن روی تو در بهار
او در محاصره قاب عکس هاست
قلبش ز غصه دوری پر از شرار
بیمهر من بیا که ...

یک عاشق قدیمی و زارم فقط همین
دیگر نمانده صبر و قرارم فقط همین
تو آ مدی که ببادم دهی عزیز
بنشین تو لحظه ای به کنارم فقط همین
یک عمر درددل بنمودم ولی به سنگ
غیر ازتو یار ندارم فقط همین
هر چهارفصل...

حالا که میروی و مرا ترک می کنی
این ظلم را بگو تو مگر درک می کنی
با بوسه وداع مرا میدهی فریب
در دل برایم آ رزوی مرگ می کنی...

مرگ را باید ما
همه باور بکنیم
مهربانتر باشیم
توشه‌ای بر داریم
وقت رفتن که رسید
دستها را بتکانیم
و بر هم بزنیم
همه میدانند که
دست خالی رفتن
یک رسم است...

من شاعرم ولی
این شعرهای گرم
درقلب سرداو
هرگز اثر نکرد
این یار بی وفا
از بی وفا بیش
دل را خبر نکرد
از کوچه های دل
قصد سفرکرد
بر حال زار من
هرگز نظر نکرد...