دوش در بزمِ سخن سرو خوش‌اندام نبود
خبر از مستی و می‌خوارگی و جام نبود

من خراباتیم و میکده مأوایِ من است
چه کنم دوش در آن بر دلم آرام نبود

پای ارباب غزل یک‌سره در سلسله بو...

دود است و آه و ناله از ، قعر زمین تا آسمان
حزن است و فریاد گران از قدسیان بر انس و جان

می‌جوشد از دشت جنون ، عشق و ارادت لاله‌گون
تا پرکشد زین فرش دون تا ماورا در کهکشان

هفتاد مرد آهنین ، پولا...

امشب ای ماه بتاب
بر دلم آرام بتاب
بر منِ غمزده‌یِ مستِ خرابات ، بتاب

باز شب آمد و با ثانیه‌ها می‌سوزم
بر شرار نفسم شهره‌یِ شب تاب ، بتاب

ای که با افسونت
آبِ رخشان به رگِ رود غزلخوان شده و
...

دارم از زلف کجت تا به قیامت گِلِه‌ها
گله‌ها نیست به لب چون که بشد حوصله‌ها

باده گر مست کند مِی زده از ساغر توست
تا ابد می نرود از سرم این غلغله‌ها

نظری بر رخ تو مشعله ریزد به فلک
واله سازد ...

من همان دیوانه‌یِ شبهای مهتابم هنوز
مست و سرگردان آن سیمین شبتابم هنوز

رعیتی گمگشته در شبهای تاریک فراق
شاهد تابیدن فانوس اربابم هنوز

می‌درخشد شاخساران نیمه شب آیینه گون
همچنان در جشن برگ و...