می پراکند ، باد برگ ها را
می نشست بر رخسار بهار ، رنگ زرد
برگی می رقصید ، فارغ از خزان
برگی که داشت بر دل ، موج درد

نمی بست دمی ، چشم را بر دنیا
می خواست ببیند ، بازی پائیز را با رنگ
در تیک تا...

نغمه ها
در چنگ این سیلابها
دیده گان
در آهِ آن خوش خوابها
پنجه ها
بگشوده در هر سو
تا بگیرد
قلب پاکی را به دست
تا که از آن جام زهر
مشروب کند
حلق پاک حق گفتارها

دل ز دریا ،
اُف ز طوفان ...

می ریزد پائیز بر باغچه
نمی افتد بذر اقاقی بر زمین
نسیم را نیست تبسمی بر لب
می وزد اما ، با آهنگی حزین

باور نمی کنم که نمی بیند
اشک را در قطره های لطیف باران
که نمی بیند تیر ها را که می سازند
...

خشکیده است زمین ، ببار
تَر کن ، تنِ شکوفه ها را باران
بگذار رشد کنند جوانه ها
بپیچد در صحرا ، عطر زعفران

می چکد در دلِ رود
دانه دانه ، اشکهای بچه ماهی
نمی شود ماند ساکت
نمی شود ، بر نَکشید آه...

خسته ام از نگاه مغرور تو
خسته ام از صدایت که می دهد فرمان
می اندیشی که هستی برتر
می خروشد در درونت این گَمان

به خیالت آسمان از آن توست
زمین باید فرستد بر تو درود
فصلها همه هستند غُلامت
فرشته ...