من بیشتر از خودم
ترا دوست داشتم
و همنوعم را
اما هرگز بر دوست داشتن کسی
دست اندازی نکردم
شما خود
دوست داشتن را بباد دشمنی دادید...

بسیار کوشیده ام
که ننویسم
نسرایم
اما جواب ترا چکونه بدهم
که از چشمان آمدی
و می خواهی از نوک قلمم
بجهان بگریزی

کدامتان
کداممان
در اسارت بدنیا نیامده است
از مادرانی دربند
ما فقط آزاد بودیم
نام پدر را
نام مادر را
بشیوه قبیله خودمان آواز دهیم...

دروغ می گویند
همه چیز هست
نان هست
صبح هست
و آفتاب و آزادی
از همه مهمتر توهم هستی
وقتی دستی ندارم تا برایت نان بکارم
دل و دماغی نمی ماند
تا ترا
و طبیعت را
و آزادی راببینم
تو می دانی چرا ندارم؟...

وطنم همان چهار راه کوچکیست
که همیشه قرار می گذاریم
وتو همیشه نمی آیی