( قانون حیات)
ای جبر زمین من زتو دلگیرم
نه هرگز
من زخود دلگیرم
تو جوانی یا پیر، من نمی دانم
فقط این را دانم
تو پر از قانون حیاتی
که ترحم نکنی
پس چرا دل ببندیم به تو...
یک روز قرنطینه بود زندگی ام
با تکانی در عمق زمین
زلزله می آید
حصر را می شکنم
از قرنطینه برون می شود آن زندگی ام
زندگی را این دوراهی دائم است
گاه تکان ،گاه سکون
خوش که آن زنجیر فکرش را شکست
از قرنطینهء ذهنش ،
حبسش شکست...
من زخود دلگیرم
فقط آن فکر دهد آزارم
که چرا بعضی ها
از ترسِ دوراهی ها
دائماً می میرند...
تعداد آرا : 5 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 4
امیر عاجلو 20 اردیبهشت 1399 05:30
درود بر شاعر گرامی ,شعر شما را خواندم موفق باشید
مسعود مدهوش 20 اردیبهشت 1399 22:03
درودتان گرامی،دوست ادیبم
چه زیبا نیمایی مهمان شدم احسنت
مینا یارعلی زاده 22 اردیبهشت 1399 01:06
درود بر شما گرامی
خسرو فیضی 27 اردیبهشت 1399 13:10
. درودها نثارتان باد
. استاد ارجمند و گراندیش کلک هنرمندتان زیبا
. سروده ای را رقم زده است
. موفق باشید
. @}