درس پدر

پیرمردی آزموده ، مهربان // زندگی می کرد با پورِ جوان
پورِاو را کودکی بود و زنی // خانه اش سرشار بود از روشنی
جان آن پیرِ شریف و کاردان // بی ریا و کم سخن شیرین زبان
سخت برجان پسر وابسته بود // گرچه گه از کارهایش خسته بود
پیرچون دلواپس فرزند بود // دائماً او را ره از چَه می نمود
درخصوص زندگی بالندگی // فکرنیک و خدمت و سازندگی
در مسیرِ کامیابی ، عافیت // حُسن خُلق و خوبی و خلاقیت
گوهر نابی اگر در کیسه داشت // درکفِ دستِ عزیزش می گذاشت
فی المثل می گفت ای جان پدر // حفظ کن جان را ز آفات و خطر
قدر گنج تندرستی را بدان // قیمتِ یاقوتِ هستی را بدان
این حقیقت را بدان فرزند من // حاصلِ جان و تنم ، دلبند من
حالِ تو چونان ترازوی من است // شاخص آبادی کوی من است
حفظ کن تن را ز بادِ ناخوشی // تا که بابا هم بزیید با خوشی
مهرِ بابا را پسر درسینه داشت // با پدر او الفتی دیرینه داشت
لیک چون معنا بر او مستور بود // از دل و اسرارِ بابا دور بود
پاسخی می داد از روی هوس // چون نمی شد قانع از آن هیچکس
این که من هم بالغم هم عاقلم // سختکوش و قدردان و قابلم
نیک می دانم صلاح خویش را // فرق بین گرگ ها و میش را
طفل خامی نیستم من ای پدر // فکرهای پخته من دارم به سر
دستِ آخر باز حیران این پسر // ناتوان و مانده از درک پدر
بی خبر از خِبرَت ممدود او // محنت و ایثار نامحدود او
پندِ بابا را به خوبی می شنود // لیک نسیان و تغافل می نمود
چون پدر فرزند را غافل بدید // با ملاحت نقشه ای شیرین کشید
منتظر شد تا زمانی سر شود // شاید ادراک پسر بهتر شود
در ترصد بود تا اجرا کند // حِسّ خود را در پسرالقا کند
روز و شب چرخید پشتِ یکدگر // هیچ تغییری نیامد در پسر
صبر بابا رو به پایان می رسید // موعد برف و زمستان می رسید
لاجرم در یک طلوع برف بار // شد پدر بهر پسر آموزگار
رفت کودک را به آغوشش گرفت // بعد او را بر سر دوشش گرفت
قصدِ رفتن سوی ایوان کرد او // ساکنان خانه حیران کرد او
برد کودک را به سوی برف ها // تا ببندد زین ظرافت طرف ها
چون پسراین کارِ بابا را بدید // داد و فریادش به منزل ها رسید
کاین چه کارِ پر خطر باشد پدر // باز گوی و فاش کن بر ما نظر
پیکر کودک کجا سرما کجا // با برودت نیست جسمش آشنا
او نمی دانی اگر ناخوش شود // یا تبی در ساحتِ جانش دَوَد
آن زمان من مانم و افسردگی // درد و رنج وغصه و درماندگی؟
نیشخندی پر ز معنی زد پدر // گفت این درس پدر بود ای پسر
امتحانی بود تا آگه شوی // با هوا و حال من همره شوی
حال دانستی تو تشویش مرا ؟ // درک کردی این دل ریش مرا؟
نزد من هان تو همان طفلی پسر // گرچه داری سِنّ و سالی بیشتر
عشق فرزندی رسد از آسمان // این گهر بالیده در باغ نهان
جان بابا و پسر باشد عجین // فارغ ازهرسِنّ و سالی از سنین
پند ما را تو دگر ارزان مگیر // گرچه باشی پهلوانی نرّه شیر
چون پسراز حال وی شد باخبر // با زبانی الکن و افکنده سر
گفت ای جانم فدای مهرِ تو // عشق پنهان در نهان و چهر تو
اینک احساس تو را دریافتم // گفته هایت را چو گوهر یافتم
نکته ها اندوختم زین ماجرا // تا که روشن شد حقیقت ، این مرا
درکِ احساس پدر یابی به سر // آن زمانی که خودت گردی پدر

ایمیل مقصد