عنایت کرمی

خواب ابری

ارسال شده در تاریخ : 07 بهمن 1402 | شماره ثبت : H9428119

دیشب ابری بود خوابم
دست در دستِ خیالت
مست و همپای نگاهت
خواب می دیدم که با تو
در تهِ باغی بلورین
لابلایِ لاله هایی سرخ و زیبا
شادمان، در پیچ و تابم
غرق در آمال بودم
لایق خورشیدِ بخت و
اخترِ اقبال بودم
خاطراتم، لیز می خوردند سرخوش
با نسیمی روح بخش
در دامن کوهی،
که پایم ناگهان لغزید و افتادم
به جایی دور
در سیّاره ای مهجور
به یک جای تهی از جاذبه،
خالی ز امواج خیالت
در آن حال سقوط از قلّهٔ رؤیا
به سوی درۀ تنهایی و حسرت
فقط من بودم و تعلیق و
دستی باز
فقط من بودم و حسّی
به شدّت تلخ و وحشت ساز
ولی با این همه
من همچنان احساس می کردم
فشارِ دست هایت را
نگاهِ مهربان و رقص پایت را
نفس هایت، اگرچه
بر سرم امّید می پاشید،
ولی برخاستن، دشوار و
برگشتن، خیالی بود ناممکن
رها، در کهکشانی دور بودم
همچو آونگی
معلّق، در فضای سردِ بی رنگی
قرین موج و گردابی
ز صدها گویِ نورانی
هزاران کوکبِ دوّار
در یک جوِّ توفانی
دُم دنباله داری که
گریزان بود، از آن جوّ و
آن گرداب و آن کیهانِ بحرانی
مرا پرتاب کرد،
بر بستری گسترده در مهتابی و
خوابی شناور در پریشانی
صدای خندهٔ ممتدّ و
حسّ دست های گرمِ تو
بر گونه و چشمان و پیشانی
مرا ، بیدار کرد و داد آهسته
به من یک حسِّ پنهانی
از آن حسّی که عاجز بودم
از درکش به آسانی
فقط من بودم و وصلی
به غایت سبز و بی منّت
من و چشمانِ معصومت
من و یک عشقِ ربّانی