گم شدم در گیر و دار آرزو های خودم
تا به تنهایی رسیدم باز با پای خودم
مثل احساسی که از دلبستگی بیزار بود
من زمستانم گریزانم ز سرمای خودم
آتش سوزان عشقم در مسیر سرد باد
می شوم توفان ویرانی فردای خودم
قصه نامحرمان بس بود اما پس چرا
می کشم کشتی دزدان را به دریای خودم
خورده ام صد بار چوب اشتباهم را ولی
می کنم تایید مرگم را به امضای خودم
ادعا کردم که کوهم ریشه دارم در زمین
با نسیمی جابجا گشتم من از جای خودم
بس که گریان کرده ام لبخند های شوق را
سیل این دیوانگی آمد به صحرای خودم
تعداد آرا : 0 | مجموع امتیاز : 0 از 5
نظر 4
حسن کریمی 04 فروردین 1395 16:59
عید سعید نوروز برشما مبارک باد غزل بسیار نغزی از شما خواندم لذت بردم درود بر شما
علیرضا خسروی 05 فروردین 1395 11:59
درود بر شما
سال نو بر شما مبارک باد
جابر ترمک 06 فروردین 1395 11:29
درود و عرض ادب
حمیدرضا نادری 09 فروردین 1395 00:55
سلام جناب ترمک
کجایید قربان ما که به اسرار شعر دست یافتیم می دونیم چی به چیه بیشتر ببینمتون استاد