مرا پرنده کشید ودرآسمانم بست
چقدر گندم سمّی به چینه دانم بست
مرا پرنده کشید وچه بال وپر بسته
به میله های قفس پای نردبانم بست
به روی خانه ی من سایه ی عقاب افتاد
به پشت بام بلندی چه بی امانم بست
به اشک پنجه کشید و درون چشمم را
به یال وحشی ومست دو مادیانم بست
همینکه شعر گلوی مرا نمایان کرد
به بغض ها که رسیدم درِ دهانم بست
چقدر ریشه دواندم جقدر سخت شدم
چقدر دست تبر را به عمق جانم بست
درون خواب درآورد رخت مرگم را
به پشت پنجره دیدم تن خزانم بست
انسیه فتح تبار????
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 9
امیر عاجلو 15 آبان 1402 11:09
.مانا باشید و شاعر
انسیه فتح تبار 15 آبان 1402 15:43
درود وارادت... سپاس که می خوانید..
سیاوش دریابار 15 آبان 1402 12:54
....یه قل دو قل.....
کاش پیرمرد قبیله
سنگهای ریزش را
می کاشت
باران که که می امد
درخت کوه سبز می شد
وقتی میوه اش می چید
سنگ ریزه
برداشت می کرد
سلام
روز شما بخیر
مهمان دفتر شعر شما بودم
شیوا روان و با نشاط سروده اید
قلبا ارزوی توفیق روز افزون برایتان دارم
مانا باشید
انسیه فتح تبار 15 آبان 1402 15:44
سپاس.. ????????
انسیه فتح تبار 15 آبان 1402 17:50
سلام سپاس گذارمهرتان هستم..
محمد مولوی 15 آبان 1402 15:59
درودبرشما
خوش آمدید
انسیه فتح تبار 15 آبان 1402 17:48
درودوعرض ارادت
سروش اسکندری 16 آبان 1402 09:17
درود بر شما بانو فتح تبار زیبا سرودید
انسیه فتح تبار 16 آبان 1402 14:43
درود سپاسگزارم