....................................................
شیرازم
آمدم با حافظ دستِ بیعت بدهم
آمدم تا بنویسم غزلی
و طراوت و سعادت بینم
که بناگاه غزلم شد شعری ،
که به نُو معروف است !
حافظِ شیرازی ،
با تبسّم بپسندید همین شعرِ مرا
و بفرمود که این قالبِ شعر
بهترین های شماست !
و بفرمود طریقِ همه گر این بشود
راه پیداتر از این هم گردد ،
همچو غزل
یا رباعی و قصیده
و شود رایجِ شهر ...
پس بدانید چو شعری ز دلی برخیزد
می نشیند بر دل ، و مهم " قالب " نیست !
و تماشاگرِ مهری زیباست
آن خدائی که به هر اوجِ دلی بی همتاست
و به هر عشق طراوت داده ست
در همان ساحلِ مهتاب که لطفش پیداست
و به ذوقی همه را می خواند
مثلِ آدابِ دعایِ سحری ، که سعادت خواهد
و نمازی که پدیدار شده ست ، بر دلی اهلِ بیان
و به هنگامه ی معروفِ اذان ...
...........................
محمدرضا جعفری
..........................................
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 10
حمیدرضا عبدلی 19 بهمن 1394 05:50
باسلام استاد جعفری بسیار خوب سرودهاید موفق باشید
محمدرضا جعفری 20 بهمن 1394 22:55
درود..........بسیار ممنونم.
علیرضا خسروی 19 بهمن 1394 10:21
احسنت...
درود بر شما
محمدرضا جعفری 20 بهمن 1394 22:58
درود ............بسیار ممنونم......
نسرین قلندری 20 بهمن 1394 19:06
پس بدانید چو شعری ز دلی برخیزد
می نشیند بر دل ، و مهم " قالب " نیست
بی نهایت درود استاد گرانقدر
محمدرضا جعفری 20 بهمن 1394 23:00
درود..........بسیار ممنونم...
فرهنگ باریکانی 22 بهمن 1394 11:10
محمدرضا جعفری 07 خرداد 1395 14:48
فاطمه گودرزی 11 اردیبهشت 1399 21:50
درودتان
علی معصومی 26 اردیبهشت 1399 23:02
درود و ارادت
☆☆☆☆