.
" جا مانده "
.
شب تا به سحر بر در میخانه نشستم
بی اذن ورودی که از آن دل نگسستم
.
یاران همه سر مست از این باده گساری
دیدم رخِ معشوقه ی پیمانه بدستم
.
گفتم که پشیمانم و ساقی کرمی کن
نادم شده ام حُرمتِ این خانه شکستم
.
بیگانه مپندار مرا صاحبِ خانه
بُبریده ام از زهد و ریا دل به تو بستم
.
عمریست به میخانه به کنجی بنشینم
خواهان میِ سرخ در این میکده هستم
.
نزدیکترین، از همه کس بوده "حبیبم"
غافل شده از یار، دلِ باده پرستم
.
شعر : حبیب رضائی رازلیقی
تعداد آرا : 2 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 8
امیر عاجلو 21 آذر 1399 14:16
!درود
حبیب رضایی رازلیقی 22 آذر 1399 11:55
سلام و درود بیکران
بزرگوار برادرم جناب عاجلو
منصور آفرید 21 آذر 1399 20:45
درود بر استاد رضایی گرامی
بسیار زیباست
حبیب رضایی رازلیقی 22 آذر 1399 11:56
سلام و عرض ارادت استاد
آفرید عزیز
ممنونم از حضور و تایید
کاویان هایل مقدم 22 آذر 1399 11:20
حقا که دُر سُفتید و گل گفتید حضرت شاعر
صدبار اگر توبه شکستی بازآی
حبیب رضایی رازلیقی 22 آذر 1399 12:00
سلام استاد بزرگوار
جناب هایل مقدم
ممنونم از تایید و حضور ارزشمند
علی معصومی 22 آذر 1399 15:22
درود ها برشما
و قلم استوارتان
حبیب رضایی رازلیقی 22 آذر 1399 23:22
سلام ودرود خدمت استاد عزیز
جناب معصومی عزیز
ممنونم از حضور شما
ضمنا بابت راهنمایی های شما
بینهایت سپاسگذارم