هدف ما از بنیان نهادن #مکتب_ادبی_نورگرایی

.............................................
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام و درود،

در شعر و ادبیات فارسی بصورت سنتی، سبک ادبی
مطرح بوده و نه مکتب ادبی.
مکتب ادبی، مجموعه ای از اندیشه های در پیوند با هم است
که نه تنها در شعر و ادبیات
بلکه در حوزه های گوناگون هنری می تواند اثرگذار باشد،
به عبارتی: مکتب ادبی، ستون اندیشه و فلسفه در ادبیات و هنر
قلمرو خود است.
در ادبیات سنتی فارسی، سبک های ادبی گوناگونی
همچون خراسانی، عراقی و هندی وجود داشته اند، اما
مکتب ادبی مشخصی نداشته ایم.
به همین دلیل، هنگامی که نخستین های شعر نو
و سپس پیروان آنها به نوآوری دست یازیدند،
برای گذار از سنت های ادبی فارسی و رسیدن
به شیوه ای نو، پناهنده ی مکاتب ادبی غرب
همچون سمبولیسم، رمانتیسم و غیره شدند.
ما اکنون در #مکتب_ادبی_نورگرایی بعنوان مکتبی ایرانی
-که بطور خیلی خلاصه، به معنای
آمیختگی سنت و نوآوری است-
خواهان مکتبی نورانی و بومگرا هستیم
که شایان نمایندگی ادبیات کهن و
پرافتخار این سرزمین آسمانی باشد.
#مکتب_ادبی_نورگرایی،
آغاز انقلابی در ادبیات و هنر شرقی بویژه
ایران بزرگ فرهنگی می تواند باشد.
در حوزه ی شعر، هرچند بطور گسترده،
قالب های مختلف شعری می توانند بهره ی
خود را از مکتب نورگرایی ببرند، برون مایه ی ویژه ی
این مکتب، سبک #شعر_پیشرو است.
در باور ما، سبک شعری پیشرو،
سبکی جدا از هر دو سبک سنتی و نو است که البته
پیوندهایی با هر دوی آنها دارد و مهم ترین تفاوت
آن با این دو سبک، در پیوند ویژه اش
با مکتب نورگرایی است چراکه گونه های سبک #شعر_پیشرو
همچون #سه_گانی، #آمیزه، #شعر_سروش،
#سه_گلشن، #شعرسبز_یا_چندآهنگ و #شعر_تک،
هریک، آمیخته ای از سنت و نوآوری در پارسی سرایی
هستند و برای گنجانیدن
اندیشه ی مکتب نورگرایی، بسیار آمادگی دارند.
ویژگی های #مکتب_ادبی_نورگرایی در نوشته های
دیگری به شرح در آمده و در اختیار جستجوگران قرار دارد.
امیدواریم فرهیختگان کهن
سرزمین نورانی ایران بزرگ فرهنگی،
استقبال شایانی نمایند از این مکتب نورانی خودی
و شایان نام ایران بزرگ و زبان و هنر پارسی.
درود و فراوان سپاس،
#محمدعلی_رضاپور (#مهدی)