صبح ‌بانام‌خدا وبوسه‌شیرین‌تو وای‌امروزم‌ببین دیگرچه‌عالی‌میشود

دعوت‌ تو کرده‌ای‌ که‌ بیایم‌ عروسی‌ات
من‌ از دو چشم‌کورم و پایم‌ شکسته‌ است

سخن از چشم تو شد....
بسم الله...،
لا حول و لا قوة الا بالله.../.

مرا در دام‌ خود انداختی‌ با دانه‌ چشمت
تو صیادم‌ شدی‌ اما چرا جانم‌ نمی‌گیری

ببین ‌مجنونم‌ولرهستم‌وازغرب‌ایرانم زدرددوریت‌لیلی ‌‌بدان‌ویران‌ویرانم

نده‌زجرم‌فقط‌یک بوسه‌میخواهم‌زلبهایت گدای‌عشق‌هستم‌من ‌‌دعایت‌می‌کنم‌هرشب

تمام‌عمررادادم‌که‌شاید‌مهربان‌گردی زتوبیرحم‌تردیگرکسی‌پیدانخواهدشد

درزمان‌ما‌محبت‌سادگی‌درد‌بدیست عشقهای‌پاک اینجا بایگانی می‌شود

آن کس که جهان گیرد و از شعر،شعوری هرگز نشمارد ز رهی،های ظهوری سیده مریم جعفری

دیگر نمی‌توان به ‌کسی‌اعتماد کرد هرکس‌بمن‌رسیددلم‌راشکست ‌‌‌‌ورفت

قایقم در رود تنهایی شکست ابرهای غم هنوزم باقی است مه ناز نصیرپور

به جز حقیقتِ محضی که در نگاه تو هست خیال خانه ی من، نقشِ دیگری نگرفت امیروحیدی

عشق یعنی تشنه ای بَر دشنه ای عقل یعنی دشنه ای بَر تشته ای

کاش بند ساعتت بودم عزیز آبی رگهای تو در دست اوست مه ناز نصیرپور پ.ن: وقتی به تو ساعت هدیه دادم می خواستم یادم در رگهایت جاری باشد سرخ، آبی ......

چقدر دلهره دارد نگاه پنجره ها!! از آن زمان که تنت را ورق زدی در باد امیروحیدی

اسب احساسم چو مردادی پر از شور و غرور منطق مِهرت مهاری بر دل ریشم نبود پ.ن: میزان، سمبل ماه مهر است و متولدین مهر برای همه چیز منطق خاصی دارند حتی برای احساس و شعرو گاهی این مشخصه ی میزان...

گرفتی با دو دستت چشم هایم را، ندانستی که زیباتر تو را با چشم هایی بسته می دیدم امیروحیدی

راهی برای رد شدن از این حصار نیست دست مرا بگیر و زمان را عقب بکش امیروحیدی

فصل مهر او دلیل شعر و آغازم شده تا همیشه نغمه خوان عشق چشمانش منم مه ناز نصیرپور

در سفیر چشمانت جزیره ای عاشق مانده ام