بیا گیسو پریشان کن تو بانو دلم را مست وحیران کن تو به پای سفره عشقت عزیزم مرا یکبار مهمان کن تو بانو

همیشه در نگاهم باش بانو به تاریکی تو ماهم باش بانو به جنگ دشمنان عشق پاکم تو سردار سپاهم باش بانو

گر تیشه زند بر دل کوه فرهاد شیرین برآردزسوزسینه فریاد تا دو روز عمر داری در کف هرگزنبری عشق ومحبت ازیاد

زدوریت شدم بیتاب بانو بیا در یک شب مهتاب بانو نکردی بادل من مهربانی نداری ذره ای انصاف بانو

زخمه های این دلم را می سرایم عاشقانه هر غزل شعرو ترانه با بهانه بی بهانه ساز کهنه ای برایم مانده در این وادی عشق دل چه می داند ردیف و قافیه در کنج خانه غزل هر چه من شعرو غزل گفتم به ...

دراین دنیا دگر مهر ووفا نیست میان عاشقان عشق وصفا نیست خودم مجنونم ودستم بر آ تش دراین دریا مرا میل شنا نیست

زباغ مهربانیها نشان نیست چرا عشق ووفا دراین میان نیست دلم می سوزد از نامردمی ها چرا عشق ومحبت درجهان نیست

« بامن چه کرد» وای ازآن چشمانِ تو،با من چه کرد.! شعله هایش، با دلِ خِرمن چه کرد.! باغبان از دیدنِ رویت ، خجل رنگِ رُخسارِ تو ، با گلشن چه کرد.! حسن کریمی...

نگاه تو چه غمگین است بانو غم دوری چه سنگین است بانو نخور غم باز می گردد کنارت تمام زندگی این است بانو

ببین دنیا چه‌نامرد‌است‌بانو‌ وسهمم‌غصه‌ودرداست‌بانو بدون آ تش‌گرم‌نگاهت هوای‌خانه‌ام‌سرد‌است بانو‌...

ای یار و نگار من، خداحافظِ تو رفتی ز کنار من، خداحافظِ تو با تیر فراق تیره‌روزم کردی ای فصل بهار من، خداحافظِ تو «حسین شادمهر»...

من و یک سینه پر درد بانو شده این خانه بی تو سرد بانو بدل گفتم فراموشت نماید ولی این دل نباشد مرد بانو

اسیرم درغل وزنجیر بانو بپای تو شدم من پیر بانو نمی خواهم دگر اینجا بمانم نباش از دست من دلگیر بانو

عزیزان من دلی دیوانه دارم همیشه حالتی مستانه دارم همیشه سوختم مانند یک شمع درون خانه ام پروانه دارم

« آئینه بوسید» چه بی پروا تو را، آئینه بوسید زدی لبخند ، او گلبوسه میچید نسیمی میگذشت،ازکویِ مویت به رندی باده ، از لعلِ تو نوشید حسن کریمی...

با نسیمی روح بخش آمد صیام در مسیرش خاک راهم، بی مقام ذره ای هستم که پیش پای او خیز می گیرم برای احترام

ای که عطر نفست شفای هر درد است ای که نور وجودت دلیل هر عقل است عطری بیفشان و نوری بیافروز جان به لب آمد از درد و دلم تنگ است...

ما بی غم و مدهوشیم ، گویا که فراموشیم رسوا شده عشقیم ، افسرده و خاموشیم یک لحظه جدا از هم ، یک لحظه هم آغوشیم مستیم و نمی دانیم ، زین باده که می نوشیم...

«فیروزه باران»

چشمهایت را بده ، فیروزه بارانش کنم
گر زنی پلکی ، به نیشابور مهمانش کنم

آنچنان سحری بریزم ، در نگاهت نازنین
تا که هر بیننده گوید، جان بقربانش کنم
<...

ای نـالـهء نـی چـه خـوش نـوایی داری بـنـشـیـن بـه حـریـم دل که جایی داری دانـم که چو من ز هجـر یاری غمگین در ســـیــنــه نـشــان آشــنــایــی داری ...