باران
بندآمده
پشت علف های سرخ

و هرسوتر
دو پیغمبر
چترهاشان را می بندند
و از آب های حقیقت
به هم می پاشند
و با طمانینه می خندند
و دور می شوند

پشت علف های سرخ
غلام
زانو زد/می زند/خواهد زد
که آب...

(١)
از آن درختانِ پرشکوفه نشان نمانده به باغِ بی دَر
چو چشم خود را ز دل گشایی فقط ببینی درختِ بی بَر
...
یکی صنوبر به باغِ بی در بمانده آن هم خمیده قَدّش
شُکوهِ کوهی به قلّه باشد بگو نپاید به کوهِ بی...

همه سوها
سویی ست که منم
سو منم
من سویم
افتاده بر کفِ زمان
لبْ پاش می شوم...

● احمد آذرکمان
...

روزی
من از نم نمِ سرخِ گُل ها
آهسته آهسته
فَوَران خواهم کرد
روزی
من از رمزِ فراموشی هایِ دورادور
روزی
من از عمقِ چاه هایِ لبالب از گریه و گلایه
بر سرشانه هایِ تردید
شکو...

سرخیِ غروب ، تویِ تشتِ آب
دخترکی ، لباس هایِ زیرش را می شست
تنِ سرباز و شُرشُرِآب
پایانِ دوره یِ آموزشی بود ...
توله سگ ها
دنبال هم می دویدند
و شاخه ها
از سنگینیِ انارها
خَم بودند
و حالا
تهِ آ...