اولین کسی که شعر مرا خواند
چشمان زیبای کال تو بود
لبانت را
بدون هیچ عذری
به تنم پیچاند
کمرم بی تخت به ناز شصت پایت قفل کرد
سرم فریاد کشید
معلق درهوا بمان
نرو که تو را دنیایی دوست دارم
اگر ملافه هایم...

این آدینه هم
درغم این آب وهوا
مثه دیروز هفته ایی پنهان شد
آن قدر برف بیامد
مردم از سوز سرما پارو زدند
ماهیان از دل این قوم سم خوران
ز بیخ بنیان از شرم حیا
در زندگی محوشدند
منوپهر فتیان پور ...

شوق پرواز داری به سر
پادرگل مانده ایی
نای گریه کردن نداری زتنهایی
غم می خوری
اندوه ماتم چرا
برگردبیا
آسمان از اوضاع واحوالم
چشمانش پرگشته ز ابر
منتظرمی مانم بیدار شو ز خواب
منوچهر فتیان پور (راد)
...

شاخ برگ های زمستانی
صف بسته ،خواندن تنهایی
رگ های خونین نیمه گرم شب را
چه وحشت وار
بغض گلو بی پناهان را درخفا شکستن
کبوتردلبسته بی هق شد بیمار
چرا دررویا
زمان بی آزار یک پای بی دست راببستن
تو ...

تا لقمه بی شیله پیله
فاضل را بی اندیشه می کند
خوردن نان از بالای دیوار چرا
منوچهر فتیان پور (راد)