هــمــه دردی بـه نـامِ درد بـی‌پـایـان داریـم
غـمـی ؛ انـدازهٔ اهــواز تـا تــهـران داریـم ..

زبان چفتِ دهانست و نفس‌ها حبس سینه
تـنـی دربـنـد ، شـبیـه مـیـلـۀ زنـدان داریـم

شبیـه سـاختمـان و دخـمـۀ...

حـسـرت مـا ، غـبـطـۀ بـیهـودگـی‌سـت
کـالـبــد مـا ، چـنـتـۀ افــسـردگـی‌سـت

سـهـم مـن و سـهـم تـو‌ از ایـن جـهان :
شـیـون و تنـهایـی و درمـانـدگـی‌سـت

آنـچه که پـرت کـرده کـسی را عـقـب :
دَنـگِـلـی ...

ای گُل بِـدَر از سـینـهٔ برگ ، خـار و خَـسَـک را
مــکّــاره ؛ تـمـامـش بـکــن آن دوز و کـلـک را

زیر کـرده و تـا خـورده و لِـه گشتـه دگـر عمـر
بـایـد بـشکـست مـحـور و چـارچـرخ فـلک را

روزمرگی و کار م...

آنـکس که دم از " عین و شِ و قاف " می‌زد
چـِت کـرده و یـا مـسـت شـده و لاف می‌زد

" بُــرّان تـر از دشـنــه " و زخــم و ضـربـه :
بـر سـمـت چـپ سـیـنــۀ مـا ؛ صـاف مـی‌زد

چـون افـعـیِ چـرمْ پـوسـتــۀ ...

تــن و کـالـبــدم را عـمـیـقـاً شـکافــتـم
کـسـی جـز خـودم را درونـم نـیـافـتـم

نه گامی گذاشتنـد نه پایی دوانـدنـد ..
به سویم ؛ ولی من به هر سو شتافتـم

ز مـن روی بِـگَـردانْـد ؛ اگـر آشـنـایـی !
مـن...