هر بار آن کتاب را باز می کردم
دست هایم مشت می شد
نسل ها مچاله
و ریخته می شد در قوطی تاریخ
نسل ما نانی کناره دار بود
که دور ریخته شد
و کینه ی گرگ
خورد
آن را...

...

این روزها دخترانی را می بینم
که از دهان داغشان
شعری شلیک می شود
دخترانی با بوی عطر نان و زندگی
که تیری به تاریکی می زنند
برای پاسداشت خانه ی خورشید......

ما با نیابت های بی پایان خوابیدیم
در قعر زندان سکوت حیران خوابیدیم

تا خواب شوکت در جهان خام خود دیدیم
با قرص خواب سفسطه آسان خوابیدیم

ما از خودی خوردیم و از خود سیر سیر هستیم
ما زنده به گورانِ بی جا...

دلم برای خودم تنگ می شود
برای یک وعده که میبُرد مرا به شهر خیال
برای یک سریال که میشکست اندوه شب را
برای یک دروغ بزرگ تاریخی
برای یک عروسک خیمه شب بازی
برای رسیدن ها و نرسیدن ها
برای یک آرزوی محال
...

من چون فَلاتی تشنه لب بودم به دنبال طرب

تو قطره ای شوریده سر در حسرت دریای خود

تا آمدی که بگذری از سمت قلب تشنه ام

دیدم تو را غلتیدم و بسیار در رویای خود





چشمان لبریز ...