گم کرده راهی مسیرش سوی من بود
ناخواسته در تیررس یک راهزن زن بود

در تیررسم با ناز و ادا کرد گره ابرو
آهسته و آرام به زمین کمان من بود

بی دغدغه بی جنگ و نبردی دلم آرام
در دام دوتا چشم، دو شمشیر زن بود...

شب‌ناله‌هایم آسمان را می‌برد با خود
گنجشک‌های بی‌زبان را می برد با خود

شب‌ناله‌هایم خشمِ توفان در بغل دارد
آرامشِ این خاک‌دان را می‌برد با خود

در روزگاری‌که قفس رؤیای پرواز است
خشمِ خدا آتش‌فشان‌ را...

به قدر هق هق ات شانه برای سر نهادن نیست
در این افتاده از چشمت هوای ایستادن نیست

به غیر از گریه کردن ها صدایی بر نخواهد خاست
تو ای عاشق به جز تو شهریاری بر نخواهد خاست

تو یار شهر عشق هستی ولی شهر یار...

مثل هر شب با خاطرات زیر باران میمیرم
من بدون تو در این گوشه‌ی پنهان میمیرم

در اتاقی که فقط خاطره ها همدمم شد
در پشت یک پنجره‌ ای رو به خیابان میمیرم

شاعرم از همان شب که مرا بوسیدی
پس از هر بوسه‌ی تو...

به غیر از بغض و گریه، برایم هیچ راهی نیست
نشستی گرچه پهلویم ، ولی از عشق نگاهی نیست

امید زندگانی می شود دور از دلم هر روز
شبیه باد پاییزی که گاهی هست و گاهی نیست

بیابانی ست چهار سویم و من تشنه تر...