مرا فهم کنُ و همنشینم باش
مرا که دوست دار تواَم
مرا که آشنای سکوتُ گه همزبان تواَم
مرا که هیچگاه کنار تو نخوانده ام از یاس آیه ای
و تلالو امید را همواره در پشت تاریک ترین حصاران فریاد کرده ام
آری م...

من هم می دانم که لجن زار است دهر
و مسائل کم نیست
و وجود آشفتگی از روی بشر می بارد
اما عجالتا
با همین وضع وخیم
و نبود کسی از آدما
و چراغی که بگیرد در دست
و بتابد به همه اهل ظُلام
گلها می رویند
حتی...

شعر من مال تو نیست
شعر ما را پارهِ کن
شعر من مال کسی ست
که پس از خستگیُ
آنهمه درد از دیروز
باز هنگام طلوع،
عهد و پیمان بسته،
که همه اهل محل را بدهد مهمانی
به کلامی زیبا
به نگاهی با شوق
بشود یادآو...

و اگر بارقه ای عشق به همراه خوشی
نرسانم به جهانِ هستی
و به هر دم از وقت
ندهم احساس از جنس حضور
یا که ساده از کنار گلی در باغ گذشتم
و نکردم گل را بو
و به یک کودک با ذوق ندارم لبخند
و پریدم از رود ولی...

و چه زیبا شوقی،
داشت پیری که پر از مردن بود
من از او پرسیدم
این چنین شوق کجا آوردی
و جوابش این بود
پیر با خنده ای بی دندانش
که در این زمانه ایِ مهر طلب
مهر دادم
ولی در عجز نبودم که دهند مهرم باز
من ج...