پرنده به من بگو:
نگاهم چگونه پَر می گیرد؟
وقتی چشمهایم دریا شده است!

هر شب یک چشمم می میرد
هر روز دستی تنهایم میگذارد

و هر غروب،
بعد از اذانِ مرگ
چَمریونه های شعر
جِسمَم را شُخم می زند
تا پاهای گمشده را
روی رگِ خوابِ تو بکارند!



...

زنگِ سوال،
تعجبِ حافظه را بالا آورد
و زمینِ زیرِ پایِ من، قِل خورد

دستها،
تا حدِّ تنهاییِ من دراز شد و
نگاه ِ پر گلایه را بیدار کرد

و امروز،
آنگونه می نویسم
که هست...
و زبانِ تمام خاطره ها را
گِل...

●به من نگاه کن!
نه سلیمانم
نه مریمِ مقدس
نه آن رسول، که مژده رهایی آورد
نه آن ناجی دخترکان ِ زنده به گور
تنها فریادم...
فریاد بر دیوارهای این شهرِ سنگی.

کلوخی زیر بارانم
وحشتِ نسترن های خسته در باد
...

باور کنید :
با هر زخمی که بر من می زنید
من رهاتر می شوم
و هر حرفی
که از شعرهایم می زنید
باورِ شما،
کج تر می شود !
من یاد گرفته ام:
در هوا ریشه بزنم
و باد را
بالِ رویاهایم بکنم...
نگاه کنید :
من ،
با ...