کی قرار است سال ها به تهش برسانند انتظار مرا
کی شراب هزار ساله ی تان می پراند ز سر خمار مرا
دست به دست می رود تقویم بر سر دست فصل ها اما
ظاهرا هیچ کس ندیده هنوز بین این فصل ها بهار مرا
خانه را دست کم...

نه این که می گویم فقط این جا کسی نیست
انگار اصلا توی این دنیا کسی نیست

هی تو که بین دیو و دد می جویی انسان!
من گشته ام، بیخود نگرد آقا! کسی نیست

همکاسه وقت شادنوشی بی شمار است
پیمانه از غم پر شود ام...

افتاده ام از پا مگرم راه ببین
جان راهی از این رفتن جانکاه ببیند
آن شه خبری گیرد از این مردم دلخون
گوهر، نفسی در رخ اشباه ببیند
بر آینه از آه نشسته خط زنگار
ای کاش خطی را ز هزار آه ببیند
من ساخته ام از...

دلواپسم که بعد تو دنیا چه می شود
این راه و رسم مهر و مدارا چه می شود

در برگ های هیچ کتابی نگفته اند
بی تو بهشت گمشده ی ما چه می شود

بعد از تویی که دار و ندار زمانه ای
سرمایه ی زمانه ی دارا چه می شود...

ای عطر گل سوخته ی باغ کجایی
دیریست که ما چله نشستیم بیایی
سر تا سر سال است شب اول دی ماه
بر سفره ما مانده نه رونق نه صفایی
سرد است جهان سردتر از صبح زمستان
تلخ است خوشی تلخ تر از زهر جدایی
از لشگر عشا...