قلم دارم به دستم تا نویسم
زِ دیوی سرکش و بد ذات و یاغی
اگر با دیوِ قصه اُنس گیری
نمی ماند زِ هستت هیچ باقی

تورا از آدمیت باز دارد
زند بر روحِ تو آسیبِ بسیار
فقط روزی به خود آیی ببینی
خودت را کرده ای ...

لحظه ای گَر زِ تو من دَم نزنم می میرم
صنما از تو اگر دل بِکَنَم می میرم

بردنِ نامِ تو شهدیست به کامِ دلِ من
چون بیفتد زِ لبان و دهنم می میرم

جَذبه ی چشم تو گیراست مرا می گیرد
بررقیبم نظر انداز‌ی ا...

روزِگاریست دلم پُر زِ نیازِ تو شده
همه ی زندگیم خاطره سازِ توشده

سَرِ این رشتهٔ دل را توبگیرش محکم
که مناجاتِ دلم سویِ نمازِ تو شده

متالم زِ همه رفتن وهرگز نرسیدن هایم
آه از این عُمرِ گران بسته به...

تو همانی که دَمادَم زِ خدا خواست دلم
صنما باتو عجین گشته فقط آب و گِلَم

نِگَهَم تا که بیفتاد بر آن سیمایت
شد نمایان و عیان در نظرم باغِ اِرَم

تو همه مال ومَنال و همه داراییِ من
بعدِ تو هیچ نَیَرزَد...

دیده أم لختهٔ خون است و دلم تَنگِ سحر
گشته أم کلِّ جهان را پِیِ آهنگِ سحر

بابتِ معرفت و ذات و حیایش باید
تا دَمِ مرگ به سینه بزنم سنگِ سحر

دل ودینم به خدا گشته منور زِ رُخش
کُنجِ ویرانه شدم مرغِ شبا...