《که بود》 غزل

شد اسیر روبهی آن شیر غرّانی که بود
روبهی مکّاره آمد جای سلطانی که بود

آسمان دیگر نشد روشن در آن شام سیاه
شد اسیر شام تاری ماه تابانی که بود

ابر تیره آمد و خورشید تابان شد اسیر
رفته...

《مهربانی》 غزل

آن که در دل مهربانی نیست شیطان است و بس
سیرت زیبا نشان عشق یزدان است و بس

پرتو حق منجلی در سیرت زیبا شده
نور حق در دل جمال ذات انسان است و بس

گر ببارد مهربانی گل بروید در زمین
چشم...

«هست که نیست» غزل

در مسجد و در کعبه خدا هست؟ که نیست
در میکده تزویر و ریّا هست؟ که نیست

ما در پیِ نوریم در این ظلمت شب
آن نور بجز در دل ما هست؟ که نیست

اشکی که شود پاک ز رخسار یتیم
زیباتر از آن...

«دیدیم» غزل

دیدیم به چشم خود ، بیداد ستمگر را
آن مار بدوش و هم ، آن تیزیِ خنجر را

دیدیم فغان می کرد ، در هجر گل آن بلبل
آن آتش اُفتاده ، در سینه ی گوهر را

دیدیم که طوفان شد ، دریا شده رنگ خون...

《دل عاشق》 غزل

غم بیهوده مخور عمر گران در گذر است
دل به دست آر در این چرخه چسان این هنر است

همچو بلبل بنشین در بر گل صبح سحر
مرغ خوشخوان نشوی ، عمر گرانت هدر است

گر سر کوی حبیبی نزنی بال و پَری
...