مردمان این جهان را ، ریشه هایی واحد است
آدم است آن ریشه و روحش به موضوع شاهد است

خواه سیاه و زرد باشد چه سفید و گندمی
جملگی از شاخه ای واحد جدا گشتند ، همی

این زمین و کوه و دریاها از آن یک خد...

به آبشاران زیبا کز دل سخت و سیاه صخره ریزانند
و بر پیشانی داغ و تب آلود بلوط و ارژن و گلشن نسیمی دلربا دارند

به زنبور سخاوتمند که در شهریور خشکی
به عمق گرمی سوزان دشت بی کرم ، دنبال رنگین سفره ای ...

به شبی که ستاره شد عیان ، تو حدیث عشق ز رخش بخوان
روی خط پیشانی شبان ، جلوه ی شباهنگ آسمان

رخ او چو ماه ده است و چهار ، چه درخششی کند آن نگار
به درون ظلمت بس گران ، چه تلألویی کند آن چمان

هر کر...

اگر بر دشت تشنه‌ میرسد بارانِ رحمت از دل ابر سیاه و خسته ، می‌بارد
و دشت ، شاداب و عطرآگین و سرزنده ، حیاتی مهربان دارد

اگر پروانه ، در ظلمت سرای زندگی یابد فروزان شمع کم سویی
به گِردَش در طوافی ع...

شهر رویایی من
مملو از طاق بلور
طیف ها در پرواز
گذران از منشور
پخش در بطن فضا
جلوه گر
رنگ به رنگ
همه جایش درخشان وقشنگ
برق یاقوت و زمرد
قطعات الماس
سیر از کبر و غروری رخشان
جلوه ماتِ پر از ...