یادم هست
هنوز پائیز بود ،
اما مادرم
برای زخم هایم
رج به رج
رنج می بافت


سحرفهامی (آهو)

توشه ام از شهر تو تنها شکستن بود و بس
شهرت چشمان تو بر دل نشستن بود و بس
زد خراشی بر دلم شلاق مشکین موی تو
چون شگرد و شیوه اش آشفته کردن بود و بس...

مینویسم قصه ی آن سنگ را
او که در یک جاده تنها مانده است
هر کجا بنشست او را بی گناه
هر کسی با یک تلنگر رانده است

مینویسم سنگ را زیرا که او
همچو من برخاکِ غم افتاده است
هر نفس دستان سرد سنگ تراش
سنگ...